De maatjes van Bauke en Hester
Elke dag trekt Bauke Brinksma eropuit. Een blokje om of een stukje fietsen, altijd samen met een van zijn maatjes. Sinds zijn hersenbloeding in 2017 kan hij niet meer thuis wonen, maar zijn vrouw Hester zorgde ervoor dat hij niet alleen hoefde te zijn. ‘We wilden een plek waar Bauke zijn zelfstandigheid kon behouden’, vertelt Hester Witteveen. Zo kwam hij in woonzorgcentrum Sint Jozef in Leeuwarden terecht, met een trouwe groep maatjes om hem heen.
Toen Bauke na een observatieperiode een appartement kreeg toegewezen in Sint Jozef, was dat een opluchting. ‘Ik kreeg in de beginperiode veel steun van de medewerkers. Ze gaven me de ruimte om mee te denken over wat het beste voor Bauke was. Dat betekende veel voor me’, zegt Hester.
Bauke gedijt goed bij structuur. Én bij beweging. Elke ochtend bezoekt hij de groepsverzorging in het Trefpunt, en elke middag krijgt hij bezoek van een maatje. ‘Op zaterdag en zondag haal ik hem zelf op om 14.00 uur,’ vertelt Hester. ‘Zaterdag maken we een ritje met de auto en doen we boodschappen. Als het mooi weer is, pakken we de fiets of gaan we lopen. Om 17.00 uur breng ik hem terug. Op zondag doen we iets soortgelijks, en breng ik hem ook voor het avondeten weer thuis. Van maandag tot en met vrijdag heeft Bauke om 15.00 uur een maatje. Dinsdag kom ik zelf, de andere dagen gaat hij met een maatje op pad. Ik ben elke keer weer onder de indruk van hun trouw en betrokkenheid.’
Een kring van betrokken maatjes
Die maatjes zijn niet zomaar vrijwilligers. Het zijn mensen die een persoonlijke band met het echtpaar hebben: een kennis, een oud-buurman, een gepensioneerde makelaar, Tineke uit het koor waar Bauke vroeger zong, een familielid en zelfs mensen die via een oproep in de kerk met hen in contact kwamen. ‘Vorig jaar huurden we een praam en gingen we als dank een dagdeel varen met z’n allen. Voor ons betekent deze groep ontzettend veel, maar zij vinden het zelf ook mooi om te doen,’ vertelt Hester.
Bauke is zich daar erg van bewust. ‘Ik bedank mijn maatjes altijd hartelijk,’ zegt hij. ‘Ze komen na onze wandeling mee naar mijn appartement en schrijven in mijn agenda wanneer ze weer komen. Die agenda is mijn “brein”, zo weet ik precies wie er wanneer is.’
De vrijheid om te bewegen
Naar buiten gaan is essentieel voor Bauke. Frisse lucht en beweging geven hem energie. ‘Al heb ik wel een hekel aan regen,’ lacht hij. ‘Dan gaat de paraplu mee.’ Omdat hij ook graag alleen op pad gaat, kan Hester haar man volgen via een GPS-systeem. ‘In het begin zat ik er steeds op te kijken, ik had geen moment rust. Het zorgteam belt mij nu als Bauke te lang weg is. Dan kan ik zien waar hij is en hem bellen. Die vrijheid heeft Bauke nodig, maar het moet ook veilig blijven.’
Samen het beste ervan maken
Ondanks de uitdagingen maken Bauke en Hester er samen het beste van. ‘Het is belangrijk dat ik een goede partner aan Hester heb,’ zegt Bauke. ‘En dat ik als volwaardig mens en met respect behandeld word.’ Hester knikt. ‘We zijn vijftig jaar getrouwd en geven elkaar altijd ruimte. Dat is essentieel in onze relatie. Ik ben betrokken bij de zorg die Bauke krijgt en we zien elkaar minstens vier keer per week. Het maatjesproject is iets waarin we samen zijn gegroeid. In het begin was er veel verdriet, onze wereld stond op zijn kop. Nu is er rust en warmte.
Wat ik heb geleerd? Je moet zelf vragen en regelen. Mensen willen graag helpen, maar je moet het wel durven vragen. Ik ben ervan overtuigd dat Bauke zich langer goed voelt doordat hij mobiel blijft én door alle sociale contacten. Dat gun ik iedereen.’
Onlangs is Bauke Brinksma verhuisd naar woonzorgcentrum Parkhoven in Leeuwarden. Ook daar komen zijn maatjes dagelijks langs!